Als bedrijfsleiders besteden wij veel tijd en energie aan controle: het leiden van het team, het sturen van projecten, het verbeteren van werkgewoonten, het inspireren tot discipline en productiviteit. De meeste leiders hechten veel belang aan het kunnen uitoefenen van onze wil op anderen en aan het ontworstelen van elke situatie aan de greep van de chaos. Dit alles komt neer op controle.
Het woord "leider" zelf beschrijft immers een persoon die anderen volgen. In de westerse wereld is de ideale leider lang gezien als een sterke en strenge figuur die pusht en drijft. Het woord zelf legt een zeer zware nadruk op het opleggen van controle over andere de mensen waarmee we werken. Daarom koesteren veel aspirant-"leiders" de fantasie de "kapitein van het schip" te zijn, bevelen uit te delen, hun agenda's erdoor te drukken en de "bemanning" streng te disciplineren.
Laat me u een voorbeeld geven van een echte "kapitein" - een cliënt die naar me toe kwam voor advies over enkele personeelsproblemen die hij had. De kapitein was een wilskrachtige, zelfverzekerde leider. Het soort baas dat respect afdwong door zijn aanwezigheid, met een diepe stem en een ijzeren wil. En hij was goed in zijn werk, hij had zijn team naar het ene succes na het andere geleid.
Maak nu kennis met de bemanning: slimme, snuggere verkopers die hard werkten en diep respect hadden voor de kapitein en zijn leiding. Tijdens het interview kwam ik te weten dat ze zich allemaal geïnspireerd voelden door hun baas, in het algemeen, en voor het grootste deel, gemotiveerd voelden door zijn leiderschap.
Maar de kapitein maakte zich zorgen: "Neem bijvoorbeeld vorige week," zei hij. "Een heel team kwam meer dan een uur te laat op het werk. Het hele team. Ze belden niet eens, en ze weten dat stiptheid een kernwaarde van dit bedrijf is. Ze weten dat het belangrijk voor me is dat werknemers op tijd komen en klaar zijn om te werken."
Ik interviewde de werknemers over deze specifieke situatie en hoorde natuurlijk een heel ander verhaal: "We zijn allemaal drie uur te laat gebleven de nacht voor een belangrijk verkoopevenement. Het evenement was een groot succes, we haalden twee nieuwe klanten binnen, en we besloten onszelf te belonen door onszelf toe te staan de volgende dag een beetje later te beginnen. De baas gaf niet eens om ons succes - hij wilde ons alleen maar uitschelden omdat we te laat op het werk waren. Het leek oneerlijk."
Ik confronteerde de kapitein met de versie van zijn bemanning over de gebeurtenissen: "Kijk, ik ben blij dat ze een geweldig evenement hadden, maar dat is gewoon een deel van hun werk. Het ontslaat ze niet van de regels van de business, en ze weten dat ik niet aanmoedig om op iemands lauweren te rusten."
Toen ik verder graafde, ontdekte ik dat de meerderheid van de andere verkoopteams aan de kant van de bemanning stond en niet aan de kant van de kapitein, en ik kon zien dat er veel werkuren werden besteed aan het stoven over wat werd gezien als ondankbare hardheid van de kant van de kapitein. Dit was een op zichzelf staande gebeurtenis, maar het was onderdeel van een grotere impasse binnen het bedrijf. De mannen en vrouwen hielden van hun leider, maar ze vonden hem soms een soort tiran.
Ik vroeg de kapitein wat zijn eerste zorg was in deze situatie. "Het gaat om de productiviteit, en om het ordelijk houden."
Ik kon het niet laten terug te zeggen: "Nou, je hebt waarschijnlijk veel meer uren productiviteit verloren aan de roddels en de wrok die je hebt veroorzaakt door je harde reactie op hen."
"Kijk," zei hij, met finaliteit. "Ze kennen hun verantwoordelijkheden en ze weten dat we allemaal geacht worden ons aan dezelfde norm te houden."
Dus, ze zaten in een impasse. Een prachtig, goed presterend bedrijf balanceerde op het randje van een giftige werkplek.
Het is in situaties als deze dat we moeten beginnen na te denken over wanneer het tijd is om opgeven controle. Dat klopt. Ik heb het gezegd. Soms, om te krijgen wat je echt wilt....productiviteit, in de situatie van onze kapitein, moet je Geven. Omhoog. Controle.
Mijn vader, in zijn Alabama Southern wijsheid, had een heleboel uitdrukkingen die hij rondstrooide toen ik opgroeide en die ik tot ver in mijn volwassenheid terugvind, en in mijn coaching van leiders en leadees. Veel van die uitdrukkingen draaiden om een stoïcijnse waardering voor het feit dat het leven niet perfect is:
"Het is niet jouw taak om iedereen zoals jou te maken."
Als leiders raken we soms verstrikt in het idee dat het onze taak is ervoor te zorgen dat andere mensen net zo denken en zich gedragen als wijzelf. Als er iets is dat de diversiteit op de werkvloer ons heeft geleerd, dan is het wel dat een team van mensen die allemaal hetzelfde denken en doen, vergif is. Als leider moet je erkennen dat niet iedereen dezelfde weg naar succes bewandelt. Het is net zo belangrijk om rekening te houden met individuele persoonlijkheden, methodologieën en filosofieën als dat u anderen inspireert met uw eigen ideeën.
"Er zijn ergere dingen gebeurd met betere mensen."
Als iemand met wie je werkt iets doet dat niet strookt met jouw visie van Professionele Perfectie, is dat niet het einde van de wereld... en het gaat niet over JOU. Menselijke emoties hebben de neiging om over de schreef te gaan, en we raken soms verstrikt in feedback loops waar we steeds meer van streek raken over kleine, onbelangrijke dingen. Als je merkt dat je vecht om de controle over een situatie te krijgen, vraag jezelf dan af: is dit gevecht echt het meest productieve gebruik van mijn tijd? Zou het opgeven van de controle over dit kleine ding me in staat stellen om meer van mijn passie en mijn tijd te steken in het aanpakken van een groter probleem of het maken van een veel belangrijkere verbetering ergens anders?
"Zuig het op, boterbloempje."
Soms is de sterkste persoon degene die het eerst opgeeft. Soms is de beste leider de persoon die zich realiseert dat het minder belangrijk is om andere mensen te laten doen wat zij willen dat ze doen, en belangrijker om een team te bouwen dat in dezelfde richting vooruit wil - zelfs als sommige leden van dat team een ander pad nemen naar de eindbestemming. Zijn uw problemen met andere mensen echt te wijten aan hun fouten, of gaat het meer om uw trots en onbuigzaamheid? Is er niet een piepkleine mogelijkheid dat je het mis hebt? Of misschien heeft niemand ongelijk; jullie hebben alleen andere en even effectieve ideeën? Misschien is het tijd om de strijd te verliezen zodat je de oorlog kunt winnen. Ik weet dat dat idee een beetje prikt. Je overleeft het wel, dat beloof ik.
Dus, terug naar de kapitein en de bijna gemene bemanning. Wat is de juiste oplossing voor hun problemen? Het komt echt op elk individu aan.
Voor de kapitein moest hij een beslissing nemen. Was af en toe te laat beginnen iets waar hij mee kon leven? Of was het gewoon een deal-breker, ongeacht hoeveel succes het team zou kunnen behalen? Dit is geen gladde vraag. Het is echt een beslissing die hij moest nemen.
Als het iets is waar hij mee kan leven, adviseerde ik, zou hij moeten leren op zijn tong te bijten en te accepteren dat een team soms tegen zijn zin in gaat en wat later binnenrolt na een dag hard werken.
Als het een "deal-breaker" is, moet hij dit duidelijk kenbaar maken aan zijn team. Als hij geen succes heeft in zijn poging om hun gedrag te beïnvloeden, wordt de beslissing (1) hen de deur wijzen als ze niet kunnen voldoen, en op zoek gaan naar werknemers die zijn passie delen om stipt om 8 uur op het werk te komen, of (2) het aanvaarden, maar er geen energie meer aan verspillen.
En om eerlijk te zijn tegenover hun collega's en hun stoere kapitein, zouden de bemanningsleden een soortgelijke beslissing moeten nemen! Hun enige andere opties zijn te komen opdagen als de baas zegt dat ze moeten komen, of hun mond houden en het slikken als hij een uitbrander uitdeelt. Ze kennen de baas, ze weten hoe hij de dingen wil, en het is voor niemand eerlijk als ze de bron vergiftigen door te klagen en tweedracht te zaaien in de pauzeruimte. Anders, als de mogelijkheid om een nachtelijke triomf te vieren door wat extra slaap in te halen van vitaal belang is voor hun welzijn, moeten ze maar wat cv's rondsturen en een baas zoeken die zulke feestelijke slaapjes accepteert.
Begin aandacht te besteden aan de professionele gevechten die je voert. Telkens als je jezelf opgewonden en in conflict voelt raken, vraag jezelf dan af. Is dit het echt waard? Of verspil ik mijn energie? Zijn er betere manieren om de dag door te komen? Als je je trots kan inslikken en situaties van voorbij je ego kan bekijken, zou je wel eens kunnen ontdekken dat je minder energie verspilt en veel meer gedaan krijgt.... was dat niet het doel? En uw bemanning zal misschien niet langer uw ondergang plannen, maar shanty's zingen ter ere van u.
Om het wiel niet opnieuw uit te vinden (of het roer als het ware om te gooien), leen ik van onze katholieke vrienden:
God, geef me de kalmte om de dingen te aanvaarden die ik niet kan veranderen,
Moed om de dingen te veranderen die ik kan,
En wijsheid om het verschil te weten.
Wat je ook besluit te doen, hou je ogen op de horizon gericht en laat het schip niet zinken!
Tot slot, en zonder alle maritieme metaforen, laat ik je dit na: ongeacht je rol (leider of leider), in bepaalde situaties moet je invloed uitoefenen, en in andere moet je het slikken, Boterbloempje.